اختلال بیش فعالی در بزرگسالی یکی از مشکلاتی است که برای افراد زیادی رخ می دهد. در گذشته، تصور می شد کسانی که به این اختلال مبتلا هستند، در کودکی علائمی از بیش فعالی را داشته اند. اما باید بدانید بر طبق تحقیقاتی که در سال 2015 در مجله American journal of Psychiatry به چاپ رسید، مشخص شد تمامی کسانی که در بزرگسالی دچار این اختلال می شوند، الزاما در کودکی به این بیماری مبتلا نبوده اند. بنابراین، بهتر است که نگاه واقع بینانه به این موضوع داشته باشید تا بتوانید برای درمان اقدام کنید ( اگر به این موارد علاقه مند هستید، می توانید مقاله مراقبت های دوران میانسالی، مواردی که باید به آنها دقت کنید را مطالعه کنید).
فهرست مطالب
علامت اختلال بیش فعالی در بزرگسالی
اختلال بیش فعالی در بزرگسالی خود را با علائم مختلفی نشان می دهد که برخی از آنها به شرح زیر هستند:
- این افراد به سختی می توانند یک موضوع یا دستورالعمل را دنبال کنند.
- این افراد مطالب را به سختی به ذهن می سپارند.
- این افراد در انجام کارهای خود تمرکز ندارند.
- این افراد نمی توانند وظایف خود سازمان دهی کنند.
تمامی این موارد باعث می شود که مشکلات زیادی برای افراد رخ دهد و همین امر کیفیت زندگی آنها را به میزان بسیار زیادی کاهش می دهد.
مشکلاتی که در اثر اختلال ADHD در بزرگسالی رخ می دهند!
اختلال بیش فعالی در بزرگسالی می تواند مشکلات زیادی را برای افراد به وجود بیاورد که برخی از آنها به شرح زیر هستند:
- اختلال بیش فعالی در بزرگسالی منجر به بروز افسردگی و اضطراب زیادی می شود.
- این افراد دائما دچار فراموشی می شوند.
- این افراد از خستگی مزمن رنج می برند.
- اعتماد به نفس در این افراد کاهش پیدا می کند.
- کنترل خشم در این افراد دشوار است.
- مشکلات رفتاری در زمان قرارگیری در محیط اجتماعی دیده می شود.
- افراد مبتلا به این اختلال رفتارهای تکانشی و پرخاشگری زیادی را تجربه می کنند.
- نوسانات شدید خلقی در این افراد دیده می شود.
- عدم تمرکز در انجام یک کار و رها کردن آن یکی از بازرترین مشکلاتی است که در این افراد دیده می شود.
- مشکلات عاطفی و مشکلات جنسی در این افراد به شدت دیده می شود.
- آنها مدام شغل خود را تغییر می دهند.
| مشکلات ابتلا به اختلال بیش فعالی در بزرگسالی | |
| تجربه افسردگی | تجربه اضطراب بالا |
| خستگی مزمن | کاهس اعتماد به نفس |
| عدم کنتر خشم | مشکلات رفتاری در محیط اجتماعی |
| ابتلا به رفتارهای تکانشی و پرخاشگری | نوسانات شدید خلقی |
| عدم تمرکز در کار | مشکلات عاطفی |
| مشکلات جنسی | تغییر مداوم شغل |
کدام داروها برای درمان اختلال ADHD در بزرگسالی مناسب هستند؟
یکی از روش های درمانی برای کسانی که به این اختلال مبتلا هستند، استفاده از دارو است. دکس متیل فنیدات دگزامفتامین، دکسترو آمفتامین، متیل فنیدات، اتوموکستین، گوانفاسین، کلونیدین و ولباترین از جمله مواردی هستند که پیشنهاد می شوند این افراد مصرف کنند. البته توجه به دستور العمل مصرف بسیار مهم است. همچنین، این افراد نباید مصرف این داروها را خودسرانه آغاز کنند. مجله مایو کلینیک روشهای درمانی اختلال بیش فعالی در بزرگسالی را به صورت زیر توصیف می کند:
Treatment. Standard treatments for ADHD in adults typically involve medication, education, skills training and psychological counseling. A combination of these is often the most effective treatment
درمان‌های استاندارد ADHD در بزرگسالان معمولا شامل دارو، آموزش، آموزش مهارت‌ها و مشاوره روان‌شناختی است. ترکیبی از این روشها اغلب موثرترین درمان است.
راهکارهای غیردارویی برای کنترل اختلال بیش فعالی در بزرگسالی
کسانی که به اختلال بیش فعالی در بزرگسالی مبتلا هستند، می توانند توجه به برخی از راهکارها را در کنار مصرف دارو مد نظر قرار دهند. این راهکارها به صورت زیر هستند:
- این افراد باید مصرف الکل و دخانیات را به شدت محدود کنند.
- این افراد باید ورزش را به صورت مستمر و منظم دنبال کنند.
- خواب کافی و منظم یکی از مهمترین مواردی است که این افراد باید به آن توجه داشته باشند.
- برنامه مشخصی را برای کارهای خود دنبال کنند.
- راهکارهای مدیریت استرس و اضطراب را بیاموزند.
- از تغذیه سالم پیروی کنند.
- راهکارهای مدیریت پول را بیاموزند.
- با دیگران مشورت کنند.
- تلاش کنند قبل از هر کار به عواقب آن بیاندیشند و نتایج آن را در نظر بگیرند.
- روزانه تمرینات ذهن آگاهی انجام دهند.
سوالات پرتکرار در مورد اختلال بیش فعالی در بزرگسالی
در این بخش تلاش می کنیم به سوالات پرتکرار در مورد اختلال بیش فعالی در بزرگسالی پاسخ دهیم.
آیا اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی با کودکی تفاوت دارد؟
اختلال بیش فعالی در بزرگسالی ممکن است با کودکی تفاوت‌هایی داشته باشد، اما علائم اصلی این اختلال مانند نقص در توجه، فعالیت بیش از حد و مشکلات در کنترل تکانه‌ها همچنان وجود دارند. در کودکی، علائم بیش‌فعالی بیشتر به شکل پرتحرکی، بی‌قراری و رفتارهای تکانشی آشکار می‌شود، اما در بزرگسالی، این علائم ممکن است به صورت‌های غیر فیزیکی‌تر و پیچیده‌تری مانند عدم تمرکز، فراموشکاری و دشواری در سازماندهی فعالیت‌ها و مسئولیت‌ها بروز پیدا کند.
در بزرگسالی، افراد مبتلا به اختلال بیش‌فعالی ممکن است بیشتر با مشکلاتی مانند عدم توانایی در تکمیل پروژه‌ها، اضطراب و افسردگی، مشکلات شغلی و چالش‌های ارتباطی مواجه شوند. این افراد ممکن است در کنترل زمان و اولویت‌بندی وظایف خود دچار مشکل شوند و این می‌تواند بر عملکرد حرفه‌ای و اجتماعی‌شان تاثیر منفی بگذارد.
در حالی که در کودکی درمان‌های دارویی و رفتاری می‌تواند به بهبود علائم کمک کند، در بزرگسالی ممکن است نیاز به درمان ترکیبی از داروها و روان‌درمانی برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی باشد. تشخیص به‌موقع و درمان صحیح می‌تواند به بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی کمک کند تا با این شرایط بهتر کنار بیایند.
چه عواملی باعث ایجاد اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی می‌شود؟
اختلال بیش فعالی در بزرگسالی ممکن است به عوامل مختلفی مرتبط باشد که بیشتر از دوران کودکی تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند. اولین عامل اصلی، ژنتیک است. تحقیقات نشان داده‌اند که اختلال بیش‌فعالی معمولاً در خانواده‌ها شایع است و احتمال ابتلا به آن در افرادی که والدین یا خواهر و برادرهایی مبتلا به این اختلال دارند، بالاتر است.
عوامل محیطی نیز می‌توانند در بروز اختلال بیش‌فعالی نقش داشته باشند. قرار گرفتن در معرض مواد سمی مانند سرب در دوران کودکی یا مصرف مواد مخدر توسط مادر در دوران بارداری می‌تواند به بروز این اختلال کمک کند. همچنین، مشکلات در دوران بارداری و زایمان، مانند زایمان زودرس یا کمبود اکسیژن در زمان تولد، می‌توانند خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند.
عوامل روانی نیز ممکن است نقش داشته باشند. فشارهای روانی شدید در دوران کودکی یا تجربیات ناخوشایند و استرس‌زا در بزرگسالی می‌توانند تأثیرات منفی بر عملکرد مغز داشته باشند و به بروز علائم ADHD در بزرگسالی کمک کنند. علاوه بر این، عدم درمان یا شناسایی اختلال بیش‌فعالی در کودکی می‌تواند منجر به ادامه علائم آن در دوران بزرگسالی شود. کمبود خواب یا مشکلات خواب مزمن نیز ممکن است به شدت علائم ADHD را در بزرگسالان تشدید کند.
چگونه می‌توان اختلال بیش‌فعالی را در بزرگسالی از سایر اختلالات روانی تشخیص داد؟
اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی ممکن است با سایر اختلالات روانی شباهت‌هایی داشته باشد، اما تفاوت‌هایی هم وجود دارد که به شناسایی آن کمک می‌کند. در اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی، فرد معمولا دچار مشکلاتی در تمرکز، بی‌قراری، و عدم توانایی در تکمیل وظایف است. این علائم معمولا در محیط‌های کاری و اجتماعی مشاهده می‌شوند. برخلاف برخی اختلالات دیگر، مانند افسردگی یا اضطراب، که بیشتر به احساسات منفی مربوط هستند، اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی با مشکلاتی مانند عدم توانایی در سازماندهی، فراموشی و انجام چند کار هم‌زمان همراه است.
در تشخیص اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی، باید توجه داشت که این اختلال در کودکان نیز قابل تشخیص است، اما در بزرگسالی ممکن است به دلیل مشکلات دیگر، مانند استرس شغلی یا مشکلات روانی دیگر، نادیده گرفته شود. مهم است که در ارزیابی علائم، سابقه فردی و شغلی او بررسی شود و تفاوت‌های آن با سایر اختلالات مانند اضطراب، افسردگی و اختلالات شخصیتی در نظر گرفته شود. مشاوره با یک متخصص روان‌شناس یا روان‌پزشک برای تشخیص دقیق ضروری است.
سخن پایانی
اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی موضوعی پیچیده است که معمولا نادیده گرفته می‌شود، زیرا علائم آن در مقایسه با کودکان ممکن است کمتر بارز باشد. در بزرگسالان، این اختلال می‌تواند به شکل مشکلاتی مانند عدم تمرکز، بی‌قراری، فراموشی و دشواری در سازماندهی خود را نشان دهد. این علائم می‌توانند باعث مشکلاتی در محیط‌های کاری و روابط اجتماعی شوند و بر کیفیت زندگی فرد تاثیر بگذارند.
تشخیص دقیق اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی نیاز به ارزیابی کامل توسط یک متخصص دارد. چون بسیاری از علائم مشابه با اختلالات روانی دیگر مانند اضطراب، افسردگی و اختلالات خواب هستند، تشخیص نادرست می‌تواند منجر به درمان اشتباه شود. از این رو، تشخیص زودهنگام و دریافت درمان‌های مناسب، مانند دارودرمانی و درمان‌های روان‌شناختی، می‌تواند به فرد کمک کند تا زندگی روزمره خود را بهبود بخشد. به طور کلی، اختلال بیش‌فعالی در بزرگسالی یک چالش است، اما با توجه به نیازهای فردی و انجام اقدامات مناسب، می‌توان آن را مدیریت کرد. حمایت اجتماعی و حرفه‌ای نیز می‌تواند تأثیر زیادی در بهبود شرایط فردی داشته باشد.